Գրիգոր Նարեկացի (10-րդ դար)

ՄԵՂԵԴԻ ԾՆՆԴՅԱՆ

Ծավալվել են աչքերը ծով

Առավոտվա ծովի վրա ծիծաղախիտ,

Ինչպես երկու փայլակնաձև արեգակներ.

Շողն է նման լուսացնցուղ այգաբացի:

Թափվում էին այտերից՝ վառ

Դափնեվարդի ու նռնենու ծաղկաթերթեր.

Գեղաշիտակ իրանից սիրտն էր կարկաչում

Հուզավարար կենսատու սեր:

Կամար կապած թևերը գիրգ՝

Երգում էր նա ախորժալուր ու գեղգեղուն,

Ելևեջներն հյուսում իրար.

Շարժվում հանդարտ ու ճեմում էր թիկնեթեկին:

Բերանն երկթերթ, շրթունքներից վարդն էր կաթում.

Լեզվի տավիղն էր քաղցրերգում հուզումնահորդ.

Շողում էին նույն կենսավառ

Սիրով չքնաղ ու գինեթույր

Ծամերն իրենց գիսակներով խոպոպավոր:

Այդ վարսերը համերամ զա՜րդ, համորեն զա՜րդ,

Ոլորք առած եռահյուսակ՝

Բոլորվել են այտերի շուրջ.

Լուսափայլ է ծոցը, կարմիր վարդով լցված,

Դաստակներն են մանուշակի ծիրանի փունջ:

Բուրում էր նա կնդրուկի պես

Աստվածային հրով լցված մի բուրվառի.

Ձայնն էր մեղուշ, քաղցրանվագ:

Զարդարված էր պատմուճանով գեղեցկատես,

Որ բեհեզի կապույտ, որդան ու ծիրանի

Գույներով էր ոսկեշողում.

Գոտին կամար, արծաթափայլ,

Ոսկետտուն ու նրբակերտ՝

Պաճուճված էր ակնեղենով շափյուղայի:

Երբ շարժվում էր մարգարտափայլ գեղեցկությամբ,

Քայլերի հետ շողն էր կաթում իր ոտերից:

Քեզ պսակող թագավորին

Ու նորածին այն Փրկչին փա՜ռք

Հավիտյանս հավիտենից. ամեն:

ՏԱՂ ՀԱՅՏՆՈՒԹՅԱՆ

(հատված)

Ավետիս մեծ՝ սուրբ խորհրդի,

Գաղտնի խորհուրդն հայտնվեց մեզ.

Ավետիս, Հոր լույսն է ծագել

Իր ծոցածին էությունից.

Ավետիս, որ հայտնվեց Աստված

Էակներիս մեջ հողեղեն,

Ավետիս, պետն հրեշտակաց

Գաբրիելն երկիր է ուղարկվել,

Որ ավետիս տա սրբուհուն՝

Դստեր Դավիթ թագավորի.

Ավետիս քեզ, Աստվածամա՜յր,

Ուրա՛խ եղիր, Տերն է քեզ հետ:

Ավետիս քեզ, Աստվածամա՜յր,

Սերովբեի նման անբիծ,

Քերովբեի պես բարձրաթոռ,

Եռյակին մերձ լույս գերազանց,

Որից իջավ բյուրերի մեջ

Լույսի արփին եթերաճեմ,

Շողշողենի, փողփողենէջ

Մանրահեղեղ գաղտնի շավիղ

Անծանոթի ճանապարհին:

Ավետիս քեզ, Աստվածամա՜յր,

Կույսդ Մարիամ, տաճար Աստծո.

Ավետիս տուր և Ադամին,

Լուծվեց մեղքի անեծքն այսօր.

Ավետիս ձեզ նահապետնե՛ր,

Ձեր անձկալուն ահա տեսաք.

Ավետիս ձեզ մարգարենե՛ր,

Եղավ լրումն օրենքների.

Ավետիս և քե՛զ, Բեթղեհե՛մ,

Երկիրդ Հուդա, Եփրատի տուն:

Ավետիս ծառ-ծաղիկներին

Բողբոջախիտ, սաղարթավետ,

Գեղեցկաթույր, պտուղներով

Ակնահաճո, ախորժահամ,

Զվարթաբույր հոծ-խուռնախիտ

Փթթինազարդ վարդերի փունջ շափրակներին,

Որ բացվել են ոսկեճաճանչ թերթիկներով

Ու կանաչել տերևազարդ...

ՏԱՂ ՎԱՐԴԱՎԱՌԻ

Գոհար վարդն էր շղարշ առել

Արփիական վեհ վարսերից.

Ծավալվում էր հուսկ վերևում, վարսերից վեր,

Ծաղկածիծաղ ծովն երկնային:

Եվ այդ ծովից համատարած

Պղպջում էր գույնն այն ծաղկի երփնափողփող.

Իսկ ճյուղերին հուրհրատում էին հասած

Պտուղները քրքումնաթույր:

Հուրհրատում էին նրանք սիրասնունդ

Հովանու տակ խուռն ու առատ տերևների,

Որ սոսափում էին ինչպես հրաշալի

Դավթի տավիղն աստվածատուր:

Վարդաստանն էր շողարձակում հազարերանգ

Ծիծաղածուփ ծաղիկների երփնախաղով,

Սոսն ու տոսափն էին սփռել այնտեղ բոսոր

Դալարագեղ ոստերն իրենց:

Նոճիներն ու արոսենին նորաբողբոջ

Շրշում էին հևքով հուշիկ

Գգվելով վարդ ու շուշանին.

Շողշողում էր շուշանն հովտում,

Շողում էր դեմն արեգակի:

Հյուսիսային հովն հեզասահ

Հովհարում էր գիրգ շուշանին.

Հարավային լեռները զով

Օդն էր ցողում ջինջ շուշանին:

Ու շուշանն էր լցվում շաղով,

Շող շաղով ու շար մարգարտով.

Արեգնափայլ ոսկի ամպից

Շաղն է ցողում ծաղկունքն ամբողջ:

Նշմարվեցին հետզհետե

Աստղերն առկայծ ու դարձդարձիկ,

Լուսինն առան բույլերի մեջ

Ու երկնքի բիլ կամարին համատարած

Հոծ խմբերով շուրջանակի ճառագեցին:

Փա՜ռք Հոր, Որդուն և սուրբ Հոգուն

(գեղ. թարգմանությունը Վ. Գևորգյանի)

Գլխավոր էջ    Նախորդ էջ    Հաջորդ էջ